- Ego is op 29-04-2005 bijgezet in het "Familiegraf van Joh. Pleijsier en Zn" op begraafplaats Nieuw Eykenduynen,
Kamperfoeliestraat 2a, 2563bKJ Den Haag. Grafnummer II-1717.
_____________________________________________________________________
Tekst van Johanna Hendrika Pleijsier voorgelezen op de begrafenis door Wouter:
Kinderen van één Vader zijn wij allemaal.
Lieve Nan en familieleden:
Een warme groet uit Amerika aan jullie allen. Het spijt me zo dat ik niet aanwezig kan zijn.
Ofschoon Ego's overlijden de laatste dagen wel werd verwacht, komt de dood altijd onverwachts. Als vijand of als vriend, en zijn we nimmer voorbereid. In het algemeen is het heengaan voor vele mensen een verlossing van moeilijkheden of van een lijdensweg. Overlijden is trouwens een mooi woord: óver het lijden heen zijn. Wij kunnen allemaal dankbaar zijn dat Ego nu óver het lijden heen is en de weg naar het Licht heeft gevonden.
Toen ik Ego een tijd geleden had gebeld in de Eshoeve, kwam hij aan de telefoon en konden we elkaar dag zeggen. Ik vertelde wie ik was en zei hij: "ach Anneke," ik zei hem dat ik van hem hield, en hij zei: "ik ook."
Mijn eeuwige dank gaat uit naar Ego, die na het overlijden van mijn vader, zijn broer, de rol op zich nam mijn 2e vader te worden. Een taak die hij goed verstond. Hij stond mij altijd bij als ik vragen had, en goede raad moest hebben. Speciaal toen ik geld wilde beleggen, en later met het kopen van een huis. Ego en Nan interesse in mijn leven en die van mijn kinderen en kleinkinderen, zal ik altijd waarderen. We hadden, en Nan we hebben een speciale band met elkaar.
Ik kan mij nog herinneren als klein meisje zijnde, dat Ego orgel speelde voor begrafenissen op Nieuw Eykenduinen. Mijn vader was begrafenis ondernemer en mocht ik mee. Ik zat dan bij Ego bij het orgel, op de grond, want anders zouden de mensen mij zien in de kapel. Na afloop, als we op mijn vader moesten wachten, liepen we de begraafplaats over. Ego vertelde mij dan, dat kinderen die stout waren en later werden begraven, hun handen dan boven het graf uit zouden uitkomen. Ik kan mij nog de paniek daarvan herinneren. Oom Carel maakte daar vlug een einde aan. Hij liep met mij langs de graven, om toch maar duidelijk te maken dat er nergens handen uitstaken. Wat een geluk!
Onze ontmoetingen en tochtjes die we maakten, als ik in Nederland was, zijn ook niet te vergeten. Vooral mijn verblijf bij Ego en Nan thuis, en dan de heerlijke diners en poffertjes die we aten. In het jaar 2002 maakten Nan, Ego en ik een tocht naar "Keukenhof." Het was toen al te merken dat er wat met Ego aan de hand was. Maar hij en Nan genoten van de tocht daar naar toe.
When we have done all the work we were sent to earth to do,
We are allowed to shed our body, which imprisons our soul
Like a cocoon encloses the future butterfly.
And when the time is right, we can let go of it and we will
Be free of pain, free of fears and worries free as a very
Beautiful butterfly, returning Home to God.?
Lieve Nan, ik wens jou en je familie veel sterkte toe in de komende dagen. Weet dat ik van je hou, en je spoedig zal zien.
Wat de toekomst brengen moge
Mij geleidt des Heeren hand
Moedig sla ik dus de ogen
Naar het onbekende land
Leer mij volgen zonder vragen
Vader, wat Gij doet is goed
Leer mij slechts het heden dragen
Met een rustig kalmen moed.
Waar de weg mij brengen moge,
Aan des Vaders trouwe hand
Loop ik met gesloten ogen
|